آدام اسميت در پكن (تبارهاي قرن بيست و يكم)

معرفي كتاب:
«چين و هند رها از تقيدِ بانک‌هاي غربي راه خود را در دهه 1970 يافتند و از بحران بدهي جان سالم به در بردند. هر دو کشور تا به امروز بر سرمايه کنترل دارند، طوري که جريان پول آزادانه به اين کشورها وارد و خارج نمي‌شود. هر دو کشور تا به امروز توسعه شرکت‌‌هاي مادر و صنايع سنگين را در دستور کار دارند. آيا موفقيت چين و هند به سبب اصلاحات دروني است يا اعمال قوانين تحميلي بيروني؟ پاسخ اين است: بدون شک هردو مؤثر هستند.» تمرکز ما روي چين است و فعلاً اين پرسش را که آيا “سوسياليسم اصلاح‌شده” يا ساير اشکال سرمايه‌داري در اين کشور پياده شده، کنار مي‏‌گذاريم. ديدگاه گالبرايت مبني بر اين که اصلاحات چين دنباله‌‏رويِ دستورالعمل‌هاي نوليبرال نبوده، مشابه استدلال استيگليتز است که در فصل اول به تفضيل بحث شد. از نظر گالبرايت و استيگليتز، موفقيت اصلاحات چين تنها به دليل اتخاذ سياست شوک‏‌درماني اجماع واشينگتن نيست، بلکه اين کشور ثبات اجتماعي را در اولويت قرار داد و دو هدف ايجاد شغل و بازساخت اقتصادي را تواماً دنبال کرد تا اين اطمينان ايجاد شود که منابع پربازده جايگزين رقابت مخرب شود. اگرچه چين از ابتداي اصلاحات مشاوره و کمک بانک جهاني را پذيرفت، اما هميشه “منافع ملي” چين را به منافع خزانه‌‏داري آمريکا و سرمايه‌داري غرب ارجحيت داد. آگاروالا تجربه شخصي خود از چين را در زمان تصدي بانک جهاني چنين بازگو مي‏‌کند: شايد چين مثال بارز از کشوري است که به مشاوره خارجي گوش داد، اما تصميمات را بر اساس شرايط اجتماعي، سياسي و اقتصادي خود اتخاذ کرد. موفقيت چين مطمئناً نتيجه پذيرش کورکورانه سياست‏ اجماع واشنگتن نبود. سرشت‌نشانِ اصلي فرايند اصلاحات در چين، “چيني بودن” آن از هر نظر بود.