خواب در باغ گيلاس

تاريخ القاب بسياري به من داد مانند فرزند بين‌النهرين و نواده گيلگمش و پسر‌خاله حمورابي، ولي از آن همه القاب جز ناکامي و شکست چيزي نديدم. يکي از پناهجو‌ها غرولند‌کنان کنارم نشست که چرا شماره صد‌و‌يازده نصيبش شده: «لعنت، اين ديگه چيه؟! مرد، ما رو به يه مشت عدد تبديل کردن! خدا لعنتشون کنه.» دم گوشش گفتم: «بگو خدا مسببش رو لعنت کنه برادر يک يک يک.» همان‌جا بحثمان در‌گرفت که کدام گروه مستحق لعن و نفرينند، صداهايمان بالا رفت، اما خيلي زود فهميديم لعنت فرستادن به هيچ وجه ديگر اسم‌هاي از‌دست‌رفته‌مان را برنمي‌گرداند و ما ته‌مانده? عمرمان را با همين شماره‌هاي مزخرف در مدارک پناهندگان خواهيم گذراند و آرام شديم.