آتالا و رنه

آتالا و رنه اين دو کودک توأمان چونان نگيني دوگانه، فرهمند و پرفروغ بر انگشتري رمانتيسم مي‌درخشند.
آتالا غمنامه‌ي عشقي است پاک و پرشور بر گستره‌ي مرغزارها و در انبوهي جنگل‌ها، در جهان نو، ما، بدان‌سان که نويسنده خود نگاشته است، چشم بر آن مي‌داريم که «با گونه‌اي شعر به نيمه‌وصفي و به نيمه‌دراماتيک» روبرو شويم، با شيوه‌اي که هم غنايي است و هم سرشار از رنگ‌ها و نشانه‌هاي بومي؛ چه آنکه طبيعت در اين داستان، با باريک‌بيني وسواس‌آميزي تصوير شده است.
رنه داستان سرگشتگي‌ها و سودازدگي‌هاي آدمي است، در درازناي روزگاران داستان انساني است تک‌افتاده، ديرآشنا و دورآشيان، که بيگانه‌وار، در سرزميني مي‌زيد که زادبوم او نيست؛ فريفته، به هر سوي روي مي‌آورد؛ شيفته، ياري آشناروي و آشناخوي را مي‌جويد و نمي‌يابد؛ خود به درستي نمي‌داند در بويه و در پويه‌ي چيست! در آرزوي کيست! آيا آن پاک را که او مي‌جويد در جهان خاک مي‌توان يافت؟‌ آيا مي‌توان در دل تيرگيها از روشنايي سراغ گرفت؟