شب در از ما بهترانيه

«عظمت» کلمه‌اي است که مرا حسابي مي‌ترساند، چون خوب مي‌شناسمش. ديواري مرتفع است، آجري و خيلي کهنه و قديمي به ارتفاعِ تقريباً بيست، بيست و پنج متر که صد سالي مي‌شود در درازاي حدود پنجاه متر از خيابان هدايت جا خوش کرده، با پنجره‌ي چوبيِ کوچکي در ميانش. پنجره‌ي کوچک سال‌هاست منظره‌اي خالي را به هيچ‌کسِ آن طرفش نشان مي‌دهد، چون دو طرف ديوار خالي است. شايد زماني بخشي از ساختماني باشکوه و اعياني بوده ولي حالا چند جاي آن تَرَک خورده و تا کمرکشْ نم کشيده است. آن طرفِ ديوار، زميني است متروک، مسدود و محصور، زباله‌داني پُر از علف‌هاي خودرو که گل‌هاي زرد و آبي قشنگي گه‌گاه در آن سبز مي‌شود، و اين طرف ديوار، پياده‌روِ خلوت و خياباني جاري.