به خداي ناشناخته

كتاب پيش رو سرتاسر ارادت و تعلق خاطر جوزف، قهرمان داستان، به زمين است. خاک و باران براي او مفهومي وراي طبيعت دارد.
او طبيعت را همچون امر مقدسي بنده‌وار شکرگزار است. جان استاين‌بک در به خداي ناشناخته بر ارتباط نزديک انسان و زمين تاکيد مي‌کند، انگار خطاب به ما مي‌گويد: «دل از آسمان بردار که وحي از خاک مي‌رسد.»به خداي ناشناخته، قصه‌ي خود زمين است؛ قصه‌ي مردي به‌نام جوزف وين که براي تشکيل زندگي و بهبود شرايطش در آينده، راهي غرب آمريکا مي‌شود تا زمين‌هاي بکر و دست‌نخورده را بيابد و زايش و زندگي را در آنجا جاري کند. او در انتظار آمدن روح پدرش، زميني انتخاب مي‌کند که در دره‌اي خشک است.
در نهايت روح پدرش در درخت بلوط روبه‌روي خانه‌اش که بر فراز آن سايه انداخته است، هلول مي‌کند. جوزف برادرانش را نزد خود مي‌آورد و کشت و کار آغاز مي‌شود و زمين پوست مي‌اندازد و گله بزرگي از گاو و گوسفند در مراتع سرسبز زمين جوزف رها مي‌شوند؛ گله‌اي که خود جوزف يک به يک، جفت‌گيري و زايش آن‌ها را با شوق مي‌نگرد، گويي که آنها انسان‌اند يا جوزف خود، جزئي از اين حيوانات است. او هيچ تفاوتي ميان انسان و حيوانات نمي‌بيند، او فاصله‌اي ميان خود و زمين نمي‌بيند؛ او خودِ زمين است.