ديالوگ

مي نويسم: نشسته ام. بالاي سرم پلي است. تي شرت زرشکي پوشيده ام و شلوار کتانِ سفيد، پاره‌شده در محل زانو. موهايم را در پشت سر با کِشي مشکي سفت بسته بودم؛ که حالا ديگر شُل شده. خوانده ام، هرچند با صدايي نه چندان خوش آيند. داد زده ام بلند و چيزهايي، تکه تکه، له شده و جويده، تلخ و تُرش، بالا آورده ام. و حالا به يک ستون گرم تکيه داده ام و تن ام سرد است. نگاه مي کنم. نمي بيند.