گل جهنمي

آلبر چاني گز در رمان گل جهنمي از زبان كودكي كه مانند كودكان ديگر بزرگ نمي‌شود و رشد نمي‌كند نوري بر پيكره زندگي رازآلود مي‌تاباند تا در ميان سايه‌ها به جست‌وجوي معناي زندگي برآيد.
راوي داستان، در پي سرنخ هايي از زندگي پيرامون خود، رازهايي از خاكستر و ويرانه‌هاي زندگي كشف مي‌كند كه در پس ملغمه‌اي از عشق و نفرت و مرگ مدفون شده‌اند.
واژه‌ها، سكوت‌ها، آهنگ‌ها،‌پشيماني‌ها، سوگندها، خيانت‌ها، خنده‌ها، اشك ها، شادي‌ها، نااميدي‌ها و چهره‌ها،بيش از هر چيز چهره‌ها. شما مي‌دانيد از چه سخن مي‌گويم. عشق‌ها خاكستر مي‌شوند، پدرها مي‌ميرند و قصه‌ها به پايان مي‌رسند. كسي بايد باشد تا ويرانه‌ها را از نو بسازد، براي همين است كه همه بچه‌ها رشد مي‌كنند و بزرگ مي‌شوند، جز يكي؛ كسي كه سايه‌اش را از دست مي‌دهد، خود به سايه تبديل مي‌شود.