كوچه عروس كشون

«از وقتي تونستم بفهمم کي بابامه کي ننه‌م، اين دو نفر با هم جروبحث داشتن. نمي‌دونم کي با هم خوب بودن که مقدمات حضور ما سه نفر رو فراهم کردن. شايد هم مادرم با قلبي پر از راز دنيا رو ترک کرده!»
کوچه عروس کِشون رماني شيرين و خواندني است از نويسنده‌اي که با خواندن اين اثر، حتماً دنبالش خواهيم کرد و چشم‌انتظار آثار بعدي او خواهيم بود: مهدي باتقوا
فضاي کوچه عروس کِشون در بطن زندگي مي‌گذرد. رماني که طنزي سرخوشانه دارد و در عين مفرح بودن عميق است:
«يه راز به من بگو که کسي ندونه.» «باشه... راز بزرگ اينه که همه مي‌ميرند.» «ولي اين رو که همه مي‌دونن.» «مي‌دونن، ولي باور نمي‌کنن... تو باور کن.»
رمان رنگِ زندگي دارد و تمام سعي‌ معطوف به نشان دادن همين رنگ است؛ او قاب‌هايي از زندگي مي‌سازد، بي آن که مرعوب فرم شود به روايت قصه اش مي پردازد.
«درست مي‌گفت. براي من کل رنگ‌ها همون رنگ‌هاي مدادرنگي شيش‌تايي بود. بقيه‌شون رو با پررنگ و کم‌رنگ مي‌شناختم. رنگ‌هايي که تو دشت گندم مي‌ديدم. خوشه نارس گندم که سبز بود. خوشه رسيده‌ش که زرد بود. آردش که سفيد بود. بعد از برداشت، دشت رو آتيش مي‌زدن که شعله‌اش قرمز بود و دست آخر يه دشت سياه و سوخته داشتي. و روي همه اين‌ها رنگي بود که هميشه همراهت بود و اونم رنگ آبي آسمون بود.»