هگل يا اسپينوزا

پروفسور ماشري در کتاب حاضر کوشيده است با تحليل و مواجه آراي هگل و اسپينوزا به عنوان فيلسوفاني که سنت فلسفه معاصر را عميقاً به تسخير خود درآورده‏‌اند و همان‌قدر که به يکديگر نزديکند، از يکديگر فاصله دارند، مفهوم خاص خود را از امر ديالکتيک ارائه کند. بحث درباره ديالکتيک، تعيّن و نفي دغدغه عمده فيلسوفاني بود که طي قرن بيستم ناظر جريان‌‏هاي سياسي و اجتماعي عصر خويش بودند. در واقع اين مفاهيم دربرگيرنده مفاهيم اساسي تفکر در اين بره زماني خاص بودند؛ يعني مفاهيمي بودند که انديشه براي مفهوم‌‏پردازي درباره محتواي اجتماعيِ‏ پيش ‌رو به آن‌ها نياز داشت و البته هنوز هم اهميتشان را در مباحث فلسفي و اجتماعي حفظ کرده‏‌اند. اهميت اين مفاهيم عمدتاً ناشي از پيوستگي اين دو مفهوم کليدي با مجموعه‏ گسترده‏‌اي از مفاهيم پرچالش ديگر در فلسفه معاصر است. بحث درباره مفاهيمي مانند کثرت‏‌گرايي، آزادي و جبر، نقد و امکان‌‏پذيري آن، ميزان توانمندي منطق صوري و روش‏‌شناسي متعارف در فرايند کسب معرفت، جايگاه امر انضمامي در پژوهش‏‌هاي فلسفي معاصر، مفهوم پراکتيس و نسبت آن با تفکر انتزاعي، تقدم و تأخر تفکر جغرافيايي و تفکر تاريخي در برخورد با اين مسائل که همچنان از مفاهيم مطرح در فلسفه معاصر محسوب مي‌‏شوند، از جمله مباحث مطرح‌شده در اين کتاب است و مي‌توان درباره آن‌ها انديشيد. اين مفاهيم افزون بر تفکر فلسفي، فلسفه اجتماعي معاصر را نيز به‏ شدت درگير کرده‏‌اند.