منطق حيراني (در باب استدلال حقوقي)

«درست فقط اين است»؛ اين آغاز و پايان يک استدلال خوب براي ساختارگريان حقوقي است که فقط يک پاسخ جامع را بهترين مي‌دانند.
اما در نظر صورت‌گرايان حقوقي «درست اين است»؛ اين از آن روست که فورماليست‌ها به ياري روح‌القوانين گاه در يک مورد خاص از انحصارِ کليت‌ها بيرون مي‌آيند.
نزد خطابيان حقوقي همچون دورکين، «درست فقط آن است»؛ براي آنان پاسخ آنقدرها هم که ساختارگرايان و فورماليست‌ها مي‌گويند دم دست نيست، و اگرچه فقط يک پاسخْ بهترين است، بايد آن را نه از قشر که از اعماق دريافت.
گروهي ديگر از خطابيان همچون پرلمان برآنند که: «درست آن است»؛ اينان نيز گرچه به آن سوي ظاهر عبور مي‌کنند، اما لزوماً فقط يک تأويل را از ميان تفاسير درست نمي‌شمرند.
جدليان حقوقي مي‌گويند: «درست يا اين است يا آن»؛ بيش از دو پاسخ وجود ندارد و اگر اين درست باشد آن درست نيست، و اگر آن درست باشد ديگر اين را نبايد درست پنداشت.
پلوراليست‌ها و ديالکتيسين‌هاي حقوقي ظاهراً با تحملي بيشتر معتقدند که «درست هم اين است و هم آن» و، بدينسان بر خلاف جدليان، بين دو پاسخ متعارض جمع مي‌کنند.
پروژه حيراني حقوقي اما نه جمع که حذف است، و در آن «درست نه اين است و نه آن».