تف تفي و خوفناك / برادران واويلا 2

صورت ارويل قرمز شد: «منظورت از اين که گفتي قرار نيست ماموريت داشته باشيم چيه؟ اين يه قانونه! ما قراره هر روز يه ماموريت داشته باشيم. خودت گفتي.»
من پشتم را به مامان کردم و به ارويل يک چشمک محکم زدم: «گفتم امروز قرار نيست ماموريتي داشته باشيم. ارويل بريم اتاق مون رو تميز کنيم.»
چشم هاي ارويل داشت از حدقه در مي آمد: «ديوونه شدي؟ من نمي خوام اتاق مون رو تميز کنم!»
او را به سمت اتاق نشيمن هل دادم و در گوشش گفتم: «مگه نديدي بهت چشمک زدم؟ يعني من دارم برعکس او چيزي که مي گم حرف مي زنم.»
ارويل نيش اش باز شد: «اوه، گرفتم!»
مامان پرسيد: «شما دو تا دارين يواشکي چي به هم ديگه مي گين؟»
ما دوباره به سمت اتاق غذا خوري دويديم. «ارويل گفت ديگه نمي تونه بيش تر از اين براي تميزکاري منتظر بمونه. مگه نه ارويل؟»
ارويل بالا و پايين پريد: «تميزکاري کيف مي ده!»
حالا نوبت مامان بود که چشم هايش از حدقه در بيايد.
ما از پله ها بالا دويديم.
ارويل کشويش را باز کرد و لباس هايش را به هوا پرت کرد.
-«داري چي کار مي کني؟»
«برعکس تميز کاري!» او چشمک زد و بعد سبد لباس چرک هايش را برعکس کرد.