بوگندو و خفن / برادران واويلا 3

من و ارويل از يك سمت صورت مان به هم پوزخند زديم. نقشه مان داشت مي گرفت! قرار بود جيغ مامان به هوا برود!
او در كشو را باز كرد و در آرامش اسلابر را از دمش گرفت و بلند كرد. «متأسفم ويلبر، به نظر مي آد اسلابر همه ي مدادهام رو خورده.»
ارويل داد زد: «مامان! چرا تو نمي توني يه مامان معمولي باشي و براي يه بار هم كه شده جيغ بزني؟»
مامان اسلابر را به سمت من پرت كرد و با لبخند پرسيد: «كي مي خواد يه مامان معمولي باشه؟» بعد ما را به سمت سالن غذاخوري، جايي كه با دوستان مان مي نشينيم، برد.
من گفتم: «ارويل، مواظب ساندويچت باش. يادته مامان چند تا حشره ي پلاستيكي لاي ساندويچ مون گذاشته بود؟»
ارويل ساندويچش را باز كرد و گفت: «فقط كره ي بادوم زميني و مرباست… همون جوري كه دوست دارم.» او دستش را روي شيره ي چسبناك كشيد و اخم كرد.
پرسيدم: «چي شده؟»
او جواب داد: «يه جاي كار مي لنگه. به نظرم كره ي بادوم زميني خيلي داغه. وقتي بهش دست مي زنم دستم رو مي سوزونه. براي تو هم داغه؟»