پست شبانه

گزيده‌اي از كتاب:
گاهي به نامه‏هايي فکر مي‌کنم که هرگز به دست صاحبانش نرسيد. نامه‏هايي که حالا جايي است که فرستنده‌اش نمي‌داند کجاست و چه بر سرش آمده. شايد مثل ورق‏پاره‏هاي سرگردان گوشه و کنار خيابان افتاده‌اند يا شايد آن‏ها را سوزانده باشند. مردم هم يقين دارند هيچ اميدي براي رسيدن نامه‏هايشان به مقصد وجود ندارد... شايد هم دست از نامه‏نگاري کشيده‏اند. وقتي قرار است نامه به منطقه‌اي برسد که با خاک يکسان شده و ديّارالبشري در آن سکونت ندارد، نامه را به چه آدرسي و براي که بنويسند؟ وقتي جنگ تمام شود تا مدت‏ها بايد از پي اسم خيابان‏ها بگردند. شايد هم بر حسب آن‏که چه کساني پيروز شدند و بر آن مناطق سيطره يافتند، اسم‏هاي تازه‏اي رويشان بگذارند...