تراوشات ذهني يك پاترهد / مجموعه ي طنز و كميك هري پاتر

مي تونم درباره چيزاي احساسي مثل هري پاتر همين طور ادامه بدم… هري پاتر که وقتي تازه اسباب کشي کرده بوديم و هيچ دوستي نداشتم باعث شد کمتر احساس تنهايي کنم؛ يا اين قضيه که هري پاتر شروعي براي کتاب خوندن من بود و بعد از اون من بارها و بارها کتاب خوندم، اما به همين حد اکتفا مي کنم.
البته فازهاي ديگه اي هم داشتم، مثلا فاز ارباب حلقه ها. يه جورايي عاشقش بودم. اي کاش مي تونستم بگم که اول کتاب هاش رو خوندم اما اين طور نبود. اگرچه درست بعد از اين که اولين فيلم ارباب حلقه ها رو ديدم شروع به خوندن کتاب هاش کردم. حقيقتا غرقشون شده بودم. اولين باري هم که سر ديدن يه فيلم واقعا گريه کردم، فيلم ارباب حلقه ها بود. در مورد اون فيلم خودمو توي سوييشرتم مخفي کردم و هيچ کس اشک هاي منو براي فيلم ارباب حلقه ها نديد.
يه زماني هم فازهاي ارباب حلقه ها و طراحي وبسايت رو با هم قاطي کردم!
اين از جمله موارديه که يه خوره ي ديوونه مي تونه دو تا چيز مسخره رو حسابي با هم قاطي کنه. فقط چهارده سالم بود که موسس و مدير يه وبسايت هواداري ارباب حلقه ها شدم.
اخبار، مصاحبه ها، آمار و عکس هاي ارباب حلقه ها رو جمع مي کردم و باهم قاطي مي کردم و روي وبسايت کوچولوي مزخرفم مي ريختم.
فاز بعدي که واردش شدم فن فيکشن نويسي بود، اين يکي از چيزاييه که بهش افتخار نمي کنم و اصلا دوست ندارم بازگو کنم. لطفا شما هم بعد از خوندن اين متن اين قضيه رو به کل فراموش کنيد. حالا که فکرشو مي کنم و باهاش رو به رو شدم مي بينم که به افراد زيادي درباره ش نگفتم.
سلام مامان… سلام بابا… يادتون مياد که تو دوره ي راهنمايي هر روز کلي مزخرف مي نوشتم؟ حدودا… دوازده تا دفتر رو پر کردم… آره… آره… اون مزخرفات همشون فن فيکشن بودن…
واقعا متاسفم که قلبتون رو مي شکنم…
همين طور که اشک مي ريخت، مي پرسيد که چه جور فن فيکشني مي نوشتم؟ مگه فرقي هم مي کنه؟