هانسل و گرتل برادران گريم / تاريك تر و ترسناك تر

خيلي ببخشيد، بايد يک دقيقه داستان را متوقف کنم. نمي دانم تو در اين لحظه چه فکري مي کني، اما من اولش که اين قسمت داستان را شنيدم، با خودم فکر کردم، چي؟ مگه اين يوهانس ديوونه ست؟
شايد تو چيزهايي در مورد آدم هاي جوان بداني، شايد هم نداني. اما من، که خودم هم روزي روزگاري جوان بوده ام، يک چيزهايي در مورد جوان ها مي دانم. يک چيزي که مي دانم اين است، اگر نخواهي جوان يک کاري را بکند -مثلا برود تو اتاقي که تابلوي يک پرنسس بي نهايت زيبا توي آن است- بدترين حرفي که مي تواني بزني اين است که بگويي ممکنه به قيمت جونت تموم بشه. چون آن وقت تنها کاري که آن جوان دلش مي خواهد بکند، همين است.
منظورم اين است که چرا يوهانس يک جواب ديگري نداد؟ مثلا، اينجا کمد جارو خاک اندازه. چطور مگه؟ دوست داري جارو، پارو تماشا کني؟ يا مثلا: پسر جان اين که در نيست، نماي دره. تزيينيه. يا حتي: اينجا دستشويي خانم هاست، اعلي حضرت. بهتره اين تو سرک نکشيد.
تا جايي که من مي توانم بگويم، هرکدام از اين جواب ها کافي و قانع کننده بود.
اما يوهانس هيچ کدام از اينها را نگفت. اگر گفته بود، هيچ کدام از اين اتفاقات وحشتناک و خونبار بعدي پيش نمي آمد.
(در اين صورت، راستش خوشحالم که واقعيت را گفت.)