چرا فيلسوفان نمي توانند بخندند؟

سالانه مبالغ هنگفتي صرف ساختن دورهمي هاي راديويي، تلويزيوني و سينمايي مي شود تا از مجاري رسمي، اميد و شادي را به جامعه تزريق کنند و معمولا قريب به اتفاق اين برنامه ها جز پر کردن جيب «عمله هاي لودگي»، نتيجه ي ديگري ندارند. علت اين امر را نه در خنده هاي جعلي و کيفيت نازل برنامه ها، که در بطن خود خنده بايد جست: نيروي ويرانگري در اين واکنش طبيعي بدن که با مهار زدنش شادکامي به جامعه ي افسرده و ترس خورده بازنمي گردد. کارتين فروزه، استاد فلسفه و دين دانشگاه کلگري کانادا و مدرس فلسفه ي تطبيقي، فلسفه ي فمينستي و فلسفه ي سياسي، در اين کتاب، غرب تا شرق فلسفه را در جست و جوي اين نيروي ويرانگر مي کاود. نيرويي که خنده را به دشمن هرگونه مرجعيت و سلسله مراتب مبدل مي سازد. به همين علت، او بر کار فيلسوفان و مکاتبي تمرکز مي کند که مرجعيت ها را به پرسش مي گيرند: از نيچه و کيرکگور گرفته تا حکمت چين باستان و آيين بوديسم.