موج ها و درياها

از متن كتاب:
يادم هست، يکبار مقابل چشمان آبي دوشيزه‏اي بسيار جوان‏ فرود آمدم. آبي چشمانش از ترس، مثل موجي، بيرون پريد و به سينه‏ام خورد. کمي خيس شدم، اما مهم نبود. بعدش، از خنده روده‏بر شديم. در همان يک لحظه عاشقم شده بود. مي‏گفت: “روي زمين و در راهروي متروها دنبالت مي‏گشتم، چگونه از آسمان رسيدي؟” لباسم را تکاندم و عذرخواهي کردم از اينکه ترسانده بودمش و با ناز و دلبرانه گفتم: “آن ابر سپيد خوش‏تراش را مي‏بيني آن بالا؟ از آن چکيدم”. صداي خنده‏هاش بلندتر شد. گفت: “مرا هم مي‏بري آن بالا؟ تا آن ابر؟” گفتم: “عزيزم، نمي‏ماند آنجا، همان بالاي برج. اما اگر بخواهي تا بالاي برج مي‏برمت”. گره در ابروان بور و کماني‏اش انداخت و گفت: “تو که گفتي از بالاي ابرها آمدي!؟” دستپاچه شدم، و اين بار من عاشق. من‏من‏کنان، پي حرفي مي‏گشتم که اصلاح کنم اشتباهم را، اما او رفته بود.