سفر به سرزمين غريب

«سفر به سرزمين غريب»، يازدهمين رمان منتشرشده‌ي ديويد پارک است که اهميتِ رستگاري، هم به صورت همگاني و هم غيرهمگاني را در رماني موجز (زير دويست صفحه) و به‌شدت صميمانه درباره‌ي ضعف‌ها و مصيبت‌هاي شخصي، بيش از پيش مورد بررسي قرار مي‌دهد. پارک از چشم‌انداز يک‌دست سفيد و کمابيش رسوخ‌ناپذير ميانه‌ي زمستان استفاده مي‌کند تا سفرِ احساسي و واقعي تام، پدر ميانسال سه کودک را بررسي کند. او از محل زندگي خانواده‌اش نزديک بلفاست جدا مي‌شود تا پسرش لوک را از دانشگاهش در ساندرلند بردارد و براي کريسمس با خود به خانه بياورد. فرودگاه‌ها تعطيل شده‌اند و لوک که احتمال مي‌رود آنفلوانزا گرفته باشد، در خوابگاهِ دانشجويي تنها مانده و تنها راه بازگرداندنِ او استفاده از کشتي ترابري براي جابه‌جايي ماشين است. تام، عکاسي است که براي جاهاي مختلفي کار مي‌کند، «چندان شبيه اَنسِل آدامز نيست. فاقد هرگونه رمز و رازي است.» او از دوربينش به عنوان سپري استفاده مي‌کند تا بدون آن‌که بيش از حد به زندگي نزديک شود، تصويري از آن را به سوي خودش بتاباند. او دو پسر دارد و يک دختر خيلي کوچک‌تر به نام ليلي که موهبتي غيرمنتظره برايش بوده است. رابطه‌ي خودش با پدرش البته اين‌طور نبوده و سخت و اغلب تحقيرآميز پيش مي‌رفته است. پدرش کارگر بوده و کارهاي يدي انجام مي‌داده بعدها بر اثر پارکينسون از دنيا رفته است. در هر صورت، تام مستعد افسردگي و سوءظن است و سفرِ به‌شدت اضطراب‌آورش با ماشين که اغلب در تنهايي سپري مي‌شود، حالت سفري مذهبي را به خود مي‌گيرد و فرصتي است براي تفکر و همان‌طور که به تدريج روشن‌تر مي‌شود، فرصتي است براي پرداختن کفاره‌ي گناهان.