كي گفته من بداخلاقم؟

امروز هم يکي از اون روزهاي بي‌حوصلگي براي «جيم»‌ئه. انگار هيچ‌چيزي روبه‌راه نيست. خورشيد زيادي نور داره، آسمون زيادي آبيه و موزها هم زيادي شيرين‌اند. خود جيم يه کم گيج شده که چرا همه‌چيز رفته رو مخ‌اش. همسايه بغليِ جيم حدس مي‌زنه جيم امروز يه کم بداخلاق شده. اما مگه جيم زير بار مي‌ره؟ کتاب تصويري «کي گفته من بداخلاقم؟» داستان بامزه‌ي بچه‌ميمونيه که از خواب بيدار شده و اصلا حوصله نداره. اين کتاب از نظر مفهومي و تصويرسازي‌هاش، خيلي جذابه و تا حدود زيادي مي‌تونه به ما کنترل خشم و درک بهتر و عميق‌تر احساسات و افکارمون رو ياد بده؛ اين که ما مي‌تونيم احساسات، عواطف و افکار مثبت و منفي زيادي داشته باشيم، اما خب هنر اينه که بتونيم اين افکار و احساسات رو کنترل کنيم. از اين گذشته، خيلي وقت‌ها اتفاق‌ها و پديده‌هاي دور و برمون با نگاهِ شخصي ما بهشون معني پيدا مي‌کنند. در واقع مي‌شه گفت خيلي وقت‌ها علت اذيت شدن ما از مسائل، به خاطر حس و حال و ديدگاه خودمونه، نه خودِ اون مسئله!