چاه و ماه (داستان زندگي حضرت بوسف ع)

غروب روز دوشنبه است. مادرت راحيل درد مي کشد. پدرت يعقوب بيرون از خانه با نگراني قدم مي زند. آسمان «فرلن آرام» گرفته است. عرق از سر و روي مادرت سرازير مي شود و چهره اش از درد به هم مي پيچد. ناگهان صداي گريه بلند مي شود. مادر از حال مي رود. پدر مي ايستد و با شادي به صداي گريه گوش مي دهد. تو به دنيا مي آيي. تو يوسف، اولين پيامبر بني اسرائيل، فرزند يعقوب، فرزند اسحاق، فرزند ابراهيم 1160 سال قبل از ميلاد مسيح به دنيا مي آيي. تو به دنيا مي آيي و بت خانه ي فران آتش مي گيرد و باران مي بارد. مدت ها ست که در «فران آرام » باران نباريده است. تو به دنيا مي آيي و باران مي بارد و قحطي از آن سرزمين مي رود. مردم خوشحال از خانه هايشان بيرون مي دوند. پير و جوان و بزرگ و کوچک پاي کوبان براي بيعت با يعقوب به در خانه اش مي روند.
باران تند و شديد مي بارد. مردم جلوي خانه ي يعقوب مي ايستند. در ميانشان. مشک آبي به چشم مي خورد که به سه پايه ي چوبي آويزان است. کسي سراغي از مشک نمي گيرد. چشم ها همه به آسمان است. يعقوب دستان خود را بالا مي برد. همه دستان خود را بالا مي برند، آمده اند براي بيعت با يعقوب. بت خانه آتش گرفته است. خداي يعقوب بر خدايان سنگي پيروز شده است. يعقوب اين جملات را بلند مي گويد:« خدايا ما نعمت هاي تو را شکر مي کنيم و از خدايان سرد و سنگي بيزاري مي جوييم. ما به تو و فرستادگانت ايمان مي آوريم و از دستوراتت اطاعت مي کنيم.» مردم همزمان با او اين جملات را تکرار مي کنند.