سوپ ماهي قرمز / خانواده ي باحال 3

پدر دستور داد: «ملوان هاي جوون همه روي عرشه، آروم و منظم!»
شروع کرديم به دعوا کردن سر اينکه چه کسي پارو بزند. پدر چند تا پس گردني به ما زد و همگي دمغ شديم.
او توضيح داد: «روي کشتي، بعد از خدا کاپيتان فقط رئيسه و حرف آخر رو اون مي زنه. پس به تون هشدار بدم اولين نفري که نق و نوق کنه، اون رو با يه قطب نما و يه نصف ليوان آب شيرين روي يه جزيره ي بي آب و علف رها مي کنم. خوب فهميديد؟»
بعد به همه ي ما جليقه هاي نجات داد و دو به دو کنار هم در قايق نشستيم. ژان-آ و من براي اينکه شبيه شناگران جنگي شويم ماسک و لوله هاي غواصي مان را هم گذاشتيم. از بخاري که پشت شيشه ي ماسک بود احساس مي کرديم مثل ويلينگتون و زاکوسکي، ماهي قرمزهاي ژان-اُو شده ايم.
پدر ملوان خيلي ماهري ست. او پارو را برداشت و شروع کرد به پارو زدن. مادر در ساحل براي مان تند تند دست تکان مي داد، انگار که به يک سفر طولاني بي برگشت مي رويم. ديگر به سختي مي توانستيم ساحل را ببينيم.