سقراط عاشق

هر روز باهم، خانه مي رفتيم. با نهايت آهستگي قدم مي زديم، گاهي هم البته از مسيرمان منحرف مي شديم. حتي در اين صورت هم هميشه در يك چشم به هم زدن به لحظه ي جدايي مي رسيديم. عجيب بود. اگر خودم تنها همان مسير را مي رفتم، كسالت بار و بي پايان به نظر مي رسيد. اما حين آن خرامان خرامان قدم زدن و هم كلامي با اكي، آرزو مي كردم هيچ گاه پايان نمي يافت و وزن كيفم، كه پر بود از توده ي كتاب هايم هم اصلا و ابدا آزارم نمي داد. چندين سال بعد به اين فكر كردم كه شايد زندگي مان هم مثل همين باشد. عمري كه در تنهايي سر شود، بلند و كسالت بار است. اما عمري كه با معشوق سر شود، مثل يك چشم به هم زدن خواهد گذشت.