كابوي تحمل ناپذير (پنج داستان و دو خطابه)

روبرتو بولانيو مي‌گويد: «به‌راستي سالم‌تر است سفر نکردن، سالم‌تر است جنب نخوردن و هرگز از خانه پا بيرون نگذاشتن، بهتر است در زمستان خود را با لباسي گرم بپوشانيد و تنها در تابستان شال گردنتان را برداريد، سالم‌تر است نه دهان بگشاييد و نه پلک برهم‌زنيد، سالم‌تر است نفس نکشيدن. اما حقيقت اين است که نفس مي‌کشيد و رهسپار سفر مي‌شويد.» و او خود در اين سفر لاي تک‌تک منافذ، در پي هر قدمي که برمي‌دارد، با و در ادبيات نفس مي‌کشد. چه آنکه خود، ادبيات را محصول رگباري شگفت از خون، عرق، اسپرم و اشک مي‌داند.
وقتي بولانيو کتاب حاضر را به ناشرش تحويل مي‌داد، در مخيله‌اش هم نمي‌گنجيد که روزهايش به شماره افتاده‌اند. و کمتر از پانزده روز بعد در انتظار پيوند کبد از دنيا رفت و کابوي تحمل‌ناپذير را هرگز به چشم نديد. با اين همه آنگاه که خطابه «ادبيات + بيماري = بيماري» را به رفيق و پزشک معالجش ويکتور بارگاس تقديم مي‌کرد، گويا صداي جرس را از دوردست‌ها مي‌شنيد که با صلاي نويسنده محبوبش، بورخس در هم‌آميخته بود که مي‌گفت: «تنها آنچه گذشته است، از آن ماست.»