در جستجوي افتخار / سال هاي كملات 2

کاسه ي صبر تدروس داشت لبريز مي شد. همگي حق داشتند. او اعتنايي به درخواست شان نکرده بود… کم کاري کرده بود… گذاشته بود مار در تصورات مردمش حق به جانب باشد… البته نه به اين دليل که لم داده و مشغول خوش گذراني بود. از وقتي به اين قصر قدم گذاشته بود، تلاشش را کرده بود تا تصميم هايي درست بگيرد. از جمله تشويق مردمش به بخشيدن مادرش و لنسلات در مراسم تاج گذاري… اولويت قرار دادن مشکلات کملات به مسائل مربوط به قلمروهاي ديگر… ماندن در پشت صحنه و خدمت به قلمروش و فرستادن آگاتا به جنگل… حتي شب گذشته هم حتم داشت که بهترين تصميم را گرفته. به نصيحت مرلين و دووي عمل کرد. با مشاورها ديدار کرد تا شايد به جواب سوال هايش دست پيدا کند. دقيقا کاري را انجام داد که يک پادشاه مي کند! ولي همه ي اين اقدام ها به سمت تله هدايتش کرده بودند: دامي که چيزي نمانده بود شاهدخت و دوستانش را به کشتن بدهد و او را بزدل جلوه دهد.
در تمام عمرش تصوري که از پادشاه شدن داشت، انجام کارهاي خوب بود.
ولي الان که پادشاه بود، خوبي او را به سمت بيراهه مي کشاند…