فلسفه ي تنهايي / خرد و حكمت زندگي 1

هيچ لازم نيست که حس تنهايي را من توصيف کنم. از همان کودکي با تنهايي آشناييد، از آن روزي که يکهو متوجه شديد همه همبازي دارند جز شما؛ از همان سرِ شبي که ميخواستيد با کسي بگذرانيد ولي تنها مانديد؛ از آن مهماني که حتي يک نفر آشنا نبود و دورتان پُر بوده از آدمهايي که داشتند باهم اختلاط ميکردند؛ از آن شبي که کنار عشقتان گذرانديد و خيلي خوب ميدانستيد که ديگر همه چيز بينتان تمام شده است؛ و از آن لحظه اي که تنها مانديد در آپارتمان خالي وقتي که او براي هميشه رفته بود. هميشه بايد بابتِ عشق بهايي پرداخت، و تنهايي بخشي از آن است. هر آدمي که عاشق باشد، يا به کسي فکر کند، در غيابِ آن فرد، وقتي که چه جسماني چه عاطفي ترک ميشود، حتماً تنهايي را تجربه خواهد کرد...