دويدن در خيابان هاي پكن

از متن كتاب:
در مقابلش صحرايي بزرگ وجود داشت که در آن چند درخت به تازگي جوانه زده بودند. علف‌هاي سبز روي زمين زير لايه‌اي از خاک مدفون شده بودند. او مي‌خواست با پايش علف‌هاي خشک کنار درب را کنار بزند. سرش را بالا برد و نگاه کرد اما حتي يک بوته علف سبز هم نديد. سه ماه گذشته بود اما هيچ علف سبزي رشد نکرده بود. احساس کرد باد که به تنش مي‌خورد، سردش مي‌شود. ژاکتي از داخل کوله‌پشتي‌اش بيرون آورد و پوشيد. بعد کوله‌پشتي را بر دوش انداخت و فرياد زد:
«من آزاد شدم!»
دون خوانگ بيست دقيقه‌اي راه رفت، در کنار جاده وانتي متوقف شده بود. او سوار شد و هنگامي که ماشين به اتوبان چهارم غربي رسيد ايستاد. دون خوانگ پياده شد، احساس مي‌کرد قبلاً هم اينجا آمده است. به سمت جنوب به راه افتاد وبعد به راست پيچيد. با ديدن خواربار فروشي کوچک کمي آرام گرفت. هميشه نگران اين بود که مبادا بعد از آزادي اش، پکن تغيير کرده باشد.