بيست (رمان ترك سيگار)

تأسيس باشگاهي براي سيگاري ها فكر تازه اي نيست. در انتهاي قرن نوزدهم تعدادي باشگاه ويژه ي سيگاري ها در لندن وجود داشت كه همگي هم پررونق بودند. اين باشگاه ها «ديوان» خوانده مي شدند... ديوان از نظر لغوي ريشه در زبان فارسي دارد. اين كلمه كه سكندري خوران راه خود را به زبان انگليسي باز كرده و معنايش از مجموعه ي اشعار به بارگاه و بعد به اتاقي كه يك سمتش به حياطي باصفا باز باشد و بعد به يك جور مبل تغيير كرده، در مقطعي هم بر باشگاه ويژه ي سيگاري ها دلالت مي كرده و به خوبي نشان مي دهد چگونه از يك نقطه عزيمت يكسان، در اين مورد يك كلمه، مي توان به چيزهاي متفاوتي رسيد و از منشأ اوليه اش فرسنگ ها دور شد. ديوان هاي اواخر قرن نوزدهم مكاني بودند براي جنتلمن هاي انگليسي تا در آرامش سيگار بكشند. اين باشگاه ها همچنين محلي بودند براي در امان ماندن از زن ها كه عضويت شان مطلقا ممنوع بود. اما حالا كه در پايان قرن ديگري هستيم، همه چيز فرق كرده. سيگار دموكراتيزه شده... سيگار به اعتياد علني قرن بدل شده، اعتراف بين المللي به اين كه تنفس هوا به خودي خود كافي نيست.