زن سي ساله

از متن كتاب:
ژولي سرش را از کالسکه بيرون آورد. او کلاهي از پوست سمور بر سر داشت و پالتوپوستش اندام او را چنان پوشانده بود که فقط چهره‌اش ديده مي‌شد. ژولي دگلمون ديگر به آن دختر جواني که چندي پيش شاد و خوشبخت در گردشگاه توئيلري مي‌دويد شبيه نبود. چهره همچنان ظريفش، ديگر آن سرخي و درخشش گذشته را نداشت. چندين لاخه موي سياه که از رطوبت شبانه وز کرده بودند رنگ‌پريدگي صورتش را برجسته مي‌کردند؛ گويي شادابي و سرزندگيِ چهره ژولي بي‌حس و کرخ شده بود. با وجود اين، در چشمانش آتشي خارق‌العاده مي‌درخشيد.