آندري تاركوفسكي و راهش (تجسم زمان)

هنرمند زماني آغاز مي‌شود كه مقصودش با نظام شخصي ويژه تجربيات و شناخت او از جهان واقعي روي نوار و فيلم متبلور شده باشد. كارگردان اثرش را در دادگاه بيننده عرضه مي‌كند، و آن ‌را هم‌چون مهم‌ترين آرزوي قلبي‌اش با او در ميان مي‌گذارد. فقط در سايه وجود ديدگاهي شخصي بر پرده، او فيلسوف گونه هنري خويش مي‌شود و به جايگاه هنرمند ارتقا مي‌يابد و سينماتو گراف، به عنوان هنر مطرح مي‌شود...