پي ير و ژان

از متن كتاب:
ژان ابتدا خيال کرد خفه شده است. سپس شانه‌هايش را گرفت و او را برگرداند، اما مادرش همچنان بالشتي را نگه داشته بود که چهره‌اش را پنهان مي‌کرد و براي اينکه جيغ نکشد، آن را گاز گرفت... ژان از ديدنش يکه خورد و از اين يکه‌خوردن حدس زد که آدمي تا چه حد مي‌تواند رنج بکشد. و دلش، دل ساده‌اش از فرط ترحم شرحه‌شرحه شد. او قاضي نبود، حتي قاضي بخشاينده نيز مردي بود مملو از ضعف و پسري مشحون از مهر. چيزي از حرف‌هاي برادرش به ياد نياورد، استدلال و بحث نکرد، فقط به تن بي‌حرکت مادرش دست زد چون نتوانست بالشت را از صورتش جدا کند، همان‌طور که لباسش را مي‌بوسيد فرياد زد: «مامان، مامان، مامان بي‌نوايم، به من نگاه کن!»