كلاين و واگنر (سيدارتا گشت و گذار)

به اطراف خود نگاه كرد، گويي نخستين بار بود كه جهان را مي ديد. جهان زيبا بود، جهان رنگارنگ بود، جهان شگفت انگيز بود و رازناك! اين جا نيلي، آن جا زرد، اين جا سبز، آسمان جاري، رود جاري، بيشه زار سربركشيده، كوهستان سربركشيده، همه زيبا، همه رازناك، جادويي. و در آن ميان او، سيدار تاي بيدار، در راه رسيدن به خود. اين همه، زردها و نيلي ها، رودخانه و بيشه زار، براي نخستين بار از راه نگاه به درون سيدار تا جاري مي شد. اين همه ديگر گوناگوني بي معني و تصادفي جهان پديده ها نبود كه در چشم برهمن ژرف انديش و جوياي وحدت خوار مي نمود.