سرپناه باراني

سابين به ياد مادرش افتاد. متحير بود؛ اما اولين بارش نبود كه مي پرسيد چرا او مثل پدربزرگ و مادربزرگش نتوانسته يك رابطه ي بزرگ و عاشقانه داشته باشد. با حسرت به يك عشق واقعي فكر كرد، عشقي كه در سختي هاي تقدير زنده بماند و مثل يك سري از رومئو و ژوليت هاي دهه ي پنجاه از روي چيزهاي بي اهميت و دنيوي اوج بگيرد. آن عشقي كه در كتاب ها مي خوانيم، عشقي كه در ترانه ها دميده مي شود و مثل پرنده اي تو را بلند مي كند... و تو هنوز محكم بماني، مثل يك تكه سنگ: عظيم و صبور.