در راه ويلا

رويم را برگرداندم و راه افتادم. داشتم پاهايم را مي‌كشيدم. عرق از پشت گردنم رفت زير لباسم. بعد صدايي شنيدم. صدا خفه و ناآشنا بود، مثل صداي حيواني كه توي تله‌گير افتاده. از گلوي من مي‌آمد. نمي‌توانستم برگردم. فكر مي‌كنم همين ناتواني از مهربان بودن يا چيزي شبيه آن بود كه باعث شده بود دچار خفگي بشوم و حتا نتوانم مثل آدم گريه كنم. چندبار دهانم را باز كردم و بستم و آمد و رفت هوا را توي دهان خشكم حس كردم. بعد از آن بود كه اشك آمد. پويا به من چسبيد. "الان گرگ مي‌آيد ما را مي‌خورد."