داستان هاي اسرارآميز براي دختران

قطار باشتاب پيش مي‌رفت. رنگ‌هاي مشکي، خاکستري و قهوه‌اي لندن ناپديد و دشت‌هاي سرسبز و آسمان آبي پديدار شد.
آنه کتابش را تمام کرده و شروع کرد به ها کردن روي شيشه و بخار درست کردن و با انگشتش صورت‌هاي چاق ترسيم مي‌کرد. سپس شروع به کوبيدن پاشنه‌اش به پايين صندلي واگن کرد.
آنه گفت: «کاش وقت ناهار بود، دارم از گرسنگي مي‌ميرم.»
جين کتابش را ورق زد.
آنه پرسيد: «ساعت چنده؟»
جين اخم کرد.
آنه گفت: «شرط مي‌بندم مأمور قطار کاملاً ما رو فراموش کرده.»
شک و دودلي در ذهن جين ايجاد شد. اگر مأمور قطار آن‌ها را فراموش کرده بود چه مي‌شد؟ داشت دير مي‌شد.
او به ساعت مچي‌اش نگاهي انداخت. ده دقيقه به يک بود.
گفت: «خيلي خب، بيا بريم رستوران قطار رو پيدا کنيم.»
هر دو آن‌ها ايستادند، به محض انجام اين کار مأمور قطار در را باز کرد.
او لبخندي زد: «شما دوتا واسه ناهار حاضريد؟ بجنبيد ـ بهتون نشون مي‌دم کجا بريد.»
جين گفت: «ديدي، بهت گفتم مي‌آد.»
آنه گفت: «تو هم فکر کردي اون ما رو فراموش کرده.»
هنگامي که در حال خوردن ناهارشان در رستوران، به خاطر تکان قطار بالا و پائين مي‌رفتند، آنه گفت:
«دايي هنري چه جور آدميه؟»
جين پاسخ داد: «اوه، آدم خوبيه، خيلي اون رو يادم نمي‌آد. فکر کنم آخرين باري که ديدمش چهار سالم بود ـ اما يه خونه قشنگ داره. روي لبه? صخره و يه جورهايي قديميه ـ مثل قصر مي‌مونه.»