خوشي ها و ناخوشي هاي فرزندآوري

بچه‌ها به‌نوعي هم منشأ بدبختي در زندگي هستند و هم معناي زندگي. از سويي، والد بودن ناگزير مي‌طلبد به بزرگ‌ترين و بنيادي‌ترين پرسش فلسفي بپردازيم: زندگي خوب چيست؟ از سوي ديگر، بچه داشتن بي‌شک هر نگراني‌اي را درمورد نداشتن خالقيت رد مي‌کند و حسادتي را که در غير اين صورت از ابتکار ديگران حس مي‌کرديم (دست‌کم براي مدتي) از بين مي‌برد. به‌خاطر وجود خانواده همه ما تجربه تعلقي داريم که نه بر مبناي اعتقادات، دستاوردها يا زحماتمان، بلکه بر مبناي چيزي بکرتر و تغييرناپذيرتر بنا شده است: حقيقت تولدمان. در دنيايي که عموما شاغل بودنمان به نخي بند است، دنيايي که در آن به‌سرعت و با قطعيت از سوي همگان قضاوت مي‌شويم، دست‌کم مي‌دانيم از خانواده‌هايمان اخراج نمي‌شويم، حتي اگر سر شام گفت‌وگويي خيلي خوب نداشته باشيم و در شغلمان مفتضحانه شکست خورده باشيم. خانواده منبع آسودگي عاطفي پايدار است.