خانه درختي 104 طبقه

روزي روزگاري، که يه روزگارِ خيلي دندوني‌اي بود، هيچ جنبنده‌اي توي خونه‌درختي تکون نمي‌خورد (حتي من) که سر و صدا درست نشه. آخه اندي به اميدِ فرشته‌ي دندون، دندونشو انداخته بود تو يه ليوان آب و توي تخت‌خوابش خوابيده بود.
همين‌طور سکه‌ پشت سکه بود که توي خواب اندي ظاهر مي‌شد...
من هم اون‌طرف، دراز کشيده بودم توي وان و سعي مي‌کردم به‌جاي دردسر درست‌کردن، حباب درست کنم. يعني چي؟ يعني اينکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم!
تا اينکه يهو...