جاده اي به گذشته

انتوني با بي حوصلگي پيش خودش فكر كرد، حتي با من دعوا هم نكرد. اگر هر چند وقت يك بار سر مسئله اي ديوانه بازي درمي آورد، زندگي مان اين قدر بي مزه نمي شد. مي گويند تام كراسبي و زنش هر روز دعوا مي كنند. آن خراشي هم كه يكشنبه ي پيش روي صورتش بود، جاي ناخن زنش بوده. باز اين يك چيزي. ولي تنها چيزي كه كلارا را آزار مي دهد اين است كه من بيژامه نمي پوشم. حتي در اين مورد هم فقط مي گويد الان اينها مد شده اند. خب، من هم بايد مثل بقيه، زندگي ام را تحمل كنم. “خدا به ما رحم نمايد، به ما كه همواره بي ثمر، در پي روياهاي جواني مان هستيم.”