با لايلا

خنده ي ملايمي كردم و جواب لرزش گونه ي قفسه سينه اش را احساس كردم. چند دقيقه اي همان طور روي شن هاي سرد دراز كشيديم، به ستاره ها خيره شده بوديم، و از نادرترين نوع سكوتي كه مي تواند نصيب كسي در شهر شود، لذت مي برديم. كمي بعد لايلا رويش را برگرداند و به چشم هايم زل زد. گريختن از نگاه هاي شب زده ي لايلا شدني نبود؛ پرنده ي چشم هايم را سپردم به آسمان نگاه او و گذاشتم مرا تا هر كجا كه دلش مي خواهد، ببرد. زير نور نقره اي ماه موهايش و صورتش و لب هايش به رنگي ديگر ديده مي شدند...