بارش سفره ماهي

از متن كتاب:
فرخ از رويايي به رؤيايي مي‌رفت، از خوابي به خوابي، از کابوسي به کابوسي، از بيداري به بيداري. در جهاني که خودش بود، جهان ناپديد مي‌شد و اگر جهاني مي‌ماند، ديگر خودش را نداشت. ريحان را در آگاهي کوتاه بين خواب و بيداري يادش مي‌آمد: همان حلقه‌ي کوچکي که زنجيره‌ي خواب و بيداري را به هم مي‌رساند حلقه‌اي با زمردي جاندار. آنجا ريحان را مي‌ديد نه تنها اويي که در آن خواب کنار درياچه بود که تمام چيزي را مي‌ديد که ريحان بود از کودکي تا مرگ. بزرگ شدن و پير شدن. اولين‌ها و آخرين‌هاش. خنده‌هاش. آبگير کبک‌ها. خواب‌هاش: خواب نرگس و دو بچه‌اش. شوهري که با آغوشي خالي مي‌خفت. پدر که يک روز رفته و مرده بود. تمام ريحان را؛ در همان يک آن که با خود بود، ريحان را بغل مي‌زد، از پله‌اي بالا مي‌رفت و...
(خواب فرخ ثريا)