اسارت / نگهبانان گاهول 1

دنيا چرخيد، سوزن‌برگ‌هاي درخت صنوبر کهن‌سال مقابل آسمان شب محو شدند و بعد هم با احساسي دلهره‌آور، زمين به‌سمتش شتافت. سورن ديوانه‌وار سعي کرد بال‌هاي کوچک سيخ‌شده‌اش را به هم بزند. بي‌فايده بود! با خودش فکر کرد: «مي‌ميرم. مي‌شم يه بوفچه‌ي مرده. تازه سه هفته‌ست که از تخم دراومده‌م و زندگي‌م سر اومده!» ناگهان چيزي سقوطش را آرام کرد... جريان نسيم بود؟ توده‌اي باد؟ هوايي پف‌کرده که ميان کُرک‌پَرهاي زشتش جمع شده بود؟ همين بود؟ زمان آهسته شد. زندگي کوتاهش از مقابل چشم‌هايش گذشت... تک‌تک ثانيه‌هاي ع...