از سرد و گرم روزگار

سرنوشت به دنبالم بود؛ «چون ديوانه‌اي تيغ در دست» به خلاف همسالانم، تسليم آن نشدم. هر غروب پاييز از بلنداي تک‌درخت تناور روستايمان چشم به افق‌هاي دوردست و بي‌انتهاي کوير دوختم و به آواز درونم گوش فرا دادم؛ آوازي که مرا به «انتخاب» فرامي‌خواند. بعد انتخاب کردم؛ فقر و بي‌پناهي را با شکيبايي تاب آوردم، از رنج و زحمت کار شانه خالي نکردم، سر در کتاب فرو بردم و بر همه‌ي تباهي‌هاي محيط اطرافم شوريدم …
اين قصه‌ي سرگذشت من است تا 18سالگي.