مثل ماه شب چهارده

استاد كيفش را باز كرد و كاريكاتورهايي كه بچه‌ها كشيده بودند درآورد. دختر 8 ساله‌اش را صدا كرد: بيا نگين، اين‌ها را ببين.
نگين بابايش را از چشم و نگاه بچه‌ها ديد. بابايي كه وقتي مي‌خنديد دندان‌هاي دراز و بدريختش بيرون مي‌افتاد. بابابي كه انگشت توي دماغش كرده بود و داشت موي بلند و كلفتي را مي‌كند.
بابايي كه داشت چرت مي‌زد. جور مسخره‌اي چرت مي‌زد. گردنش شل شده بود.
بابايي كه خال گنده و بدريختي قيافه‌اش را زشت مي‌كرد. بابايي كه اوقاتش تلخ بود. حرص مي‌خورد و صورتش مچاله شده بود.