كلمات

آموزگاران ما، پيشتر از آن كه خود به بالندگي برسيم، آن‌هايي بودند كه براي ما، چيزي تازه و بنيادين را به ارمغان آوردند. آن‌ها را ابداع شگردهاي نوين ادبي و هنري را مي‌دانستند. آن‌ها به شيوه‌هايي در انديشه دست يافتند كه با تجدد ما مطابق بود، چنين شد، كه مشكلات راه با اشتياق مبهم‌مان، هم‌اندازه شد. حالا مي‌دانيم كه براي هنر، و حتي براي حقيقت، تنها يك ارزش وجود دارد:" سرسلسله بودن"... سارتر براي ما چنين بود (دست‌كم به مدت بيست‌وپنج سال از زمان آزادي فرانسه).
در آن روز‌ها، چه‌كسي به‌ جز سارتر مي‌توانست حرف تازه‌اي بزند؟ به‌ جز او چه‌كسي راه‌هاي تازه‌ انديشه را به ما آموخت؟