محبت و آگوستين قديس

مقوله «محبت» که هانا آرنت در گفتگويي کارساز و نافذ با انديشه آگوستين قديس به آن رسيد، در مرکز فلسفه وجودي او قرار دارد. آگوستين به دليل باور وي به توانش آدمي براي «زايش، محبت و جاودانگي» است که مفاهيم اصلي اين کتاب و بعدا در بقيه آثار آرنت هستند. آگوستين دانشور و انديشه ورزي بود که در زندگي شخصي از گرفتاري در چنبر دنياي موجود آغاز کرد و مدتي ابزار کامل آن قرار گرفت اما توانست کاملا به وراي تمام تصادفات رفته، تا بدانجا خود را آزاد کرد که هم کيشانش لقب قديس به او اعطا کردند، و او خود را با جزئي از عالم وجود کردن، ناميردنده و جاودانه کرد.
آرنت در اين کتاب يکي از دو مقوله کليدي در انديشه آگوستين يعني «محبت» به ويژه معنا و مصداق فلسفي آن را از نوشته هاي خطابه اي و موعظه اي او توضيح مي دهد و ضمنا تبيين مي کند که چگونه محبت بايد با دانش و خردورزي همراه باشد.
اين اثر پژواکي از استقلال فکري و ذهن خلاق و بصيرت بين آرنت و نشان دهنده آن است که او نه فقط از استاد راهنما و الگوي فکري خود کارل ياسپرس مستقل است بلکه از برخي جهات، از ديگر استاد و شايد رقيب انديشگي اش مارتين هايدگر نيز متمايز و متفاوت است.