فاني و باقي (درآمدي انتقادي بر مطالعه ي نقاشي ايراني)

اگر نقاشي‌هاي مينياتور ايراني را تصوير رؤياي هوش‌ربايي بدانيم که يک عصر تاريخي درمورد خود مي‌ديده است، به نظر نمي‌رسد که تحليل سرراست اين رؤيا بر اساس ويژگي‌هاي صوري زيبا و افسونگر آن و يا تفسير آن با تکيه بر مفاهيمي چون «هنر قدسي»، بتواند ما را به نظام نيروهايي که منجر به شکل‌يافتن آن شده‌اند برساند. متن حاضر به يک معنا در حکم ايجاد نوعي «تأخير» در اين مسيرهاي پژوهشي رايج است.
کتاب حاضر بررسي تفصيلي نقاشي ايراني نيست، بلکه در آن سعي شده است نظريه‌اي طرح شود که مي‌تواند براي رسيدن به درکي جامع از نقاشي ايراني به عنوان يک صورت فرهنگي در کنار صورت‌هاي فرهنگي هم‌خانواده‌اي چون ادبيات تغزلي و سنت حکمت اشراقي و عرفان نظري در ايران سده‌هاي هشت تا دوازده هجري مورد استفاده قرار گيرد