پرده خوان

از متن كتاب:
در آغاز نور بود. چراغ‌ها خاموش مي‌شد. من مقابل پرده مي‌ايستادم، تک و تنها. به جمعيت نگاه مي‌کردم. چندنفري بيشتر نبودند. علامت شروع را مي‌دادم! آن‌وقت‌ها توي همه فيلم‌ها، حتي آنها که در فضاهاي بسته مي‌گذشت، انگار باران مي‌باريد. مال اين بود که انگشت‌هاي آپاراتچي حلقه‌هاي فيلم را خراب مي‌کرد. بابابزرگ دستم را گرفته بود. يقه‌ام را مرتب کرد و گفت: «لرزش صحنه‌ها روي پرده از لرزش آپارات نبود. از نفس‌‌کشيدن تماشاچي‌ها هم نبود. از تپش قلب کسي بود که حواسش به همه‌چيز بود، قلب پرده‌خوان، قلب من.»